Vanmorgen word ik gewekt door getik op mijn slaapkamerraam.
En vrijwel meteen weet ik..het is lente, mijn pimpelmees is terug om te melden dat hij  als één van de eersten een woning is gaan zoeken aan de Heerderweg.

Ik ben blij met deze lentebode, die totaal onwetend is;
die geen idee heeft hoe spannend het nog steeds is voor de bomen aan de Heerderweg;
voor de bomen, die hem en zijn familie, evenals andere vogel – en andere beestenfamilies aan de basis van leven staan. Als rotsen in de branding, ieder jaar weer.

Als ik mijn raam open doe hoor ik de vogels een lentelied fluiten, licht en nog wat voorzichtig, blij en hoopgevend, verlangend naar de lente.
Ik kijk de straat in en zie de bomen. Nu nog kaal en zonder blad, maar de belofte van nieuw groen is al duidelijk aanwezig.

Ze staan er nog; de bomen aan de Heerderweg. Onwetend dat de bewoners van Epe nog hard voor ze vechten. Om te zorgen dat ze mogen blijven staan.

Vechten tegen het gemeentebestuur dat zonder veel bedenkingen kapvergunningen heeft afgegeven, zelfs voor bomen waar het niks over te zeggen had. Met gemakzucht om, zo lijkt het, de provincie te pleasen.

Vechten tegen de provincie, die wil kappen voor de veiligheid met behoud van de 80 km voor de heilige Veluwelijn. En dat terwijl ze, een aantal weken geleden, breeduit in de krant meldde, dat ze de grote harmonicabussen wil vervangen door kleine busjes ten gunste van de e-bike…
Vechten dus, tegen een provincie die zonder visie zwabbert van bus naar e-bike, maar standvastig blijft bij 80km en de kap van honderden bomen…. De kap lijkt te moeten, een goede reden en een onderbouwing zijn er wel bij te bedenken…

En de bevolking? Die werkt hard aan plannen voor een veilige Heerderweg, met behoud van de mooie bomen;
Die gaat in overleg met de provincie om met hen constructief te praten over de alternatieve plannen en overtuigt hen ervan deze te tekenen en te laten toetsen.
En ondertussen wordt ervoor gezorgd dat juridische procedures worden gevolgd en alle stappen worden gezet zoals in het juridische oerwoud hoort.

Met een dubbel gevoel kijk ik naar de bomen en luister ik naar de vogels..
Met onbegrip; omdat ik niet begrijp dat we in dit dorp op de Veluwe, waar we met de natuur en van het toerisme leven, als burgers zo hard moeten vechten tegen de gemeente en de provincie,  voor het behoud van prachtige historische bomen…
En met trots ten aanzien van de betrokken burgers, die hun tijd, kennis en energie leveren om ervoor te zorgen dat de weg veilig blijft en de bomen blijven staan.

Voor nu ben ik blij voor mijn pimpelmees. Die voor zijn nieuwe gezin kan kiezen uit een van de honderden prachtige bomen aan de Heerderweg of bij eentje bij mij in de tuin.
En heel stilletjes hoop ik toch dat hij zal gaan voor een boom in mijn tuin.

De bomen blijven staan

Ellen Tärre – april 2016